Pęcherz nadreaktywny – problem, który dotyka wielu kobiet
Pęcherz nadreaktywny (OAB, ang. overactive bladder) to schorzenie, które mimo swojej częstości występowania wciąż pozostaje tematem tabu. Problem ten dotyczy nie tylko zdrowia fizycznego, ale również znaczną miarą wpływa na jakość życia pacjentek.
Z jakimi objawami się wiąże i jakie są możliwości leczenia? Dowiedz się więcej.
Jak często występuje pęcherz nadreaktywny?
Szacuje się, że w Polsce objawy OAB występują u około 33,9% dorosłych.
Co ważne, problem ten dotyczy częściej kobiet (39,5%) niż mężczyzn (26,8%) i jego występowanie wzrasta wraz z wiekiem. Choroba ta może dotknąć każdego, niezależnie od stylu życia czy ogólnego stanu zdrowia.
Objawy OAB – co powinno zwrócić uwagę?
Pęcherz nadreaktywny to zaburzenie związane z fazą gromadzenia się moczu w pęcherzu.
Najczęściej występujące objawy to:
Częstomocz – więcej niż 8 wizyt w toalecie w ciągu dnia,
Nokturia – konieczność wstawania w nocy do toalety więcej niż raz,
Parcia naglące – nagła, trudna do pohamowania potrzeba oddania moczu, często połączona ze skurczami pęcherza.
Warto podkreślić, że w diagnostyce OAB nie jest konieczne występowanie nietrzymania moczu.
Dlatego wyróżnia się dwa podtypy schorzenia: OAB dry (bez nietrzymania moczu) i OAB wet (z nietrzymaniem).
Wpływ na codzienne życie
Pęcherz nadreaktywny znaczną miarą wpływa na jakość życia. Pacjentki często doświadczają:
Uczucia wstydu – obawa przed „wpadką” może prowadzić do izolacji,
Wykluczenia z aktywności – ograniczenie udziału w życiu towarzyskim i zawodowym,
Problemy zdrowotne – m.in. infekcje intymne, zaburzenia snu czy obniżony nastrój.
Nie bez znaczenia są również trudności psychiczne, dlatego często zalecana jest konsultacja psychologiczna.
Jak wygląda leczenie OAB?
Leczenie pęcherza nadreaktywnego jest wieloaspektowe i wymaga współpracy specjalistów z różnych dziedzin. Kluczowe elementy terapii to:
Zmiana stylu życia – odpowiednia dieta, redukcja nadwagi, unikanie zaparć.
Terapia behawioralna – m.in. trening pęcherza i zmiana nawyków mikcyjnych.
Farmakoterapia – leki wspomagające redukcję objawów.
Fizjoterapia dna miednicy – kluczowa w pierwszej linii leczenia. Obejmuje m.in.:
Ćwiczenia MDM (mięśni dna miednicy),
Elektrostymulację,
Biofeedback.
Interwencje chirurgiczne – stosowane w bardziej zaawansowanych przypadkach.
Terapia jest długotrwała i wymaga zaangażowania pacjentki. Kluczowe jest jednak współdziałanie między pacjentką a lekarzami.
Pęcherz nadreaktywny to nie tylko problem zdrowotny, ale także wyzwanie wpływające na wiele aspektów życia codziennego.
